Een autorit naar de gevangenis
Zo ongeveer een jaar geleden bracht ik iemand waarmee ik opgegroeid ben en die ik diep liefheb naar de gevangenis.
Door een aantal wettelijke overtredingen moest hij een aantal maanden daar verblijven en dat was niet de eerste keer.
Een verslaving aan drugs en deel uitmaken van een crimineel circuit zoals dat hier genoemd word kan een Mens tegen het leven strijdige dingen laten doen.
Dingen die dit Mens waarover ik schrijf in de diepte van zich Zelf nooit had willen doen of wil doen maar toch deed en doet.
Wie ben ik om daar over te oordelen?
Wie ben ik om hem niet lief te hebben?
Toen hij de brief ontvangen had om zich te melden op een bepaalde datum bij de gevangenis belde hij mij en vroeg mij of ik hem wilde brengen.
Hij gaf een gevoelsmatige verklaring waarom hij mij vroeg en niet een van zijn maten die hem ook wilde brengen.
Hij vroeg mij niet omdat ik bijzonder ben maar om het simpele feit dat hij rust ervaart en gedijt bij het feit dat ik hem niet veroordeel om zijn daden.
Hij weet dit wellicht niet bewust maar voelt wel dat ik altijd naar zijn innerlijke Kern kijk en zolang ik deze blijf zien in hem en in ieder Mens weerhoudt mij dit om te oordelen over iemands gedrag of om er een mening over te vormen.
Samen met mijn partner bracht ik hem weg.
Mijn bezoek aan de gevangenis
Tijdens de periode dat hij in detentie verbleef maakte ik regelmatig ruimte Vrij om zijn telefoontjes te beantwoorden en met aandacht naar hem te luisteren.
En zo spraken we tijdens een van die gesprekken af dat ik hem zou komen opzoeken.
De bezoekruimte was een ruimte die een beetje vergelijkbaar is zoals je het in films kunt zien.
Het ene Mens aan de ene kant van het scherm en andere Mens aan de andere kant, waarbij je met elkaar spreekt via een soort ‘telefoon’.
Een tijdje zat ik daar te wachten voordat hij kwam, dit gaf mij de ruimte om alles wat er in die ruimte aanwezig was te observeren, zowel de Mensen als ook de volheid te voelen van de energie aanwezig in de ruimte.
Die volheid van de energie maakte dat ik behoorlijk wat spanningen voelde in mijn lijf.
Het was helder voelbaar hoeveel er zich afspeelt in zo’n gebouw waar mensen lange of kortere tijd in detentie zitten.
Dit vroeg van mij als fijnbesnaard Mens om diep verankerd in mijzelf Aanwezig te Zijn.
Wetende dat fijnbesnaard Zijn Kracht Is.
Toen we elkaar ontmoette zo met het scherm tussen Ons in bleek al snel dat hij zich fysiek niet fit voelde en de gemoedstoestand die hij beleefde was heel neerslachtig.
We spraken met elkaar en door het scherm keken we naar elkaar.
Ik luisterde én liet tussen zijn gesproken regels door mijn Open Hart zonder en met woorden spreken.
Ik herinner me dat er een Zon tussen Ons in begon te schijnen, niet een externe Zon maar de Zon van binnenuit schijnend vanuit de ruimte van Liefde.
De energetische lucht klaarde op in de ruimte maar ook hij klaarde op, zijn mooie en lieve glimlach in zijn verweerde gezicht liet zich zien aan mij.
En mijn lijf kwam in een diepe ontspanning, de ontspanning van Zijn.
De verbinding werd gevoeld en verbinding is waar we allemaal ten diepste behoefte aan hebben.
De Mens Is de Christus
De Christus is het Mens dat kijkt met de ogen van God.
Het Goddelijke Wezen dat Ik Ben en Jij Bent
Dat Is de Christus
Dat staat in zijn geheel los van een religieus gemaakt persoon die wel of niet 2000 jaar geleden geleefd heeft.
Het gaat om Ons en dat wij hier NU Zijn.
De Christus is een Mens dat AL het Leven lief heeft en kent geen voorkeur of afkeur.
Vanuit de persoonlijkheid kun je heel veel houden van je vader, vriend of broer en niet omkijken naar je buurman.
Je kunt houden van je ‘eigen’ kind en niets voelen voor het kind van een ander.
Vanuit het Ware Zelf bestaat persoonsgebonden ‘Liefde’ niet, omdat dit geen Liefde is.
De Liefde zoals ik die in mij draag gaat evenredig uit naar iedereen.
Ik ken het niet dat ik meer Liefde voel voor ‘mijn’ vader als voor mijn buurman of meer van ‘mijn’ eigen dieren houdt dan van dieren waarmee ik niet Samen leef.
Een ruimte van Liefde voor iedereen
10 jaar geleden koos ik ervoor om vrijwilligers ‘werk’ te doen als Maatje zoals dat binnen die organisatie genoemd werd/word.
Ik ben een tijdje gezelschap geweest als maatje van een ex gedetineerde, een man die ik niet kon en evenzo lief heb als de man in de door mij bovenstaand beschreven ervaring.
Voor mij was naar de gevangenis gaan of gezelschap zijn van een ex gedetineerde niet persoonsgebonden, het was een beweging van binnenuit.
Een beweging vanuit mijn ruimte van Liefde.
Laten we allemaal een ruimte van Liefde Zijn.
Voor en afkeuren, meningen en oordelen loslaten.
En de Ware betekenis van De Christus Leven.
Yinthe *
